კურიოზები დიდ ადამიანებზე

ალბერტ აინშტაინი

       ცნობილია, რომ ალბერტ აინშტაინი დადიოდა სხვადასხვა უნივერსიტეტში და ატარებდა ფარდობითობის თეორიის შესახებ ლექციებს. ერთ-ერთი მგზავრობისას კი მისმა მძღოლმა განაცხადა: ” ბატონო ალბერტ, უკვე იმდენჯერ მოვისმინე თქვენი ლექცია, რომ სანაძლეოს ვდებ, მეც შევძლებ მაგ ლექციის ჩატარებას”

“კარგი, მოგცემ ერთ შანსს”-დეათანხმა ალბერტი. ” აი შემდეგ უნვერსიტეტში, არ მიცნობენ, ასე რომ, როცა მივალთ, შენს ქუდს მე დავიხურავ და შენ გააცანი იქ მყოფთ თავი, როგორც აინშტანი და ჩაატარე ლექცია.”

მძღოლმა, ყოველგვარი შეცდომის გარეშე ჩაატარა ლექცია. როცა დაამთავრა და წასვლა დააპირა, ერთ-ერთი პროფესორმა შეაჩერა და დაუსვა რთული შეკითხვა, რომელიც დაკავშირებული იყო მათემატიკურ ფორმულებთან და განტოლებებთან. მაგრამ მოხერხებული მძღოლი არ დაიბნა და გაოცებული სახით მიმართა პროფესორს: ” პასუხი მაგ შეკითხვაზე იმდენად მარტივია, რომ გაკვირვებული ვარ, როცა მე მეკითხებით. მაგ შეკითხვას მე კი არა ჩემი მძღოლიც უპასუხებს, რათა დაგიმტკიცოდ ეს, ახლავე ვთხოვ აქ მოვიდეს და გიპასუხოთ შეკითხვაზე”.

ამერიკაში ჩასვლისას ალბერტს მეგობარი შეხვდა და უთხრა:
-ალბერტ, ამხელა კაცი ხარ, ასეთი გაქანების და ეს რა გაცვიაო.(ნუ მთლად ციტირება არაა, მაგრამ რა ზმანზე ხაროც არ დავწერე)
-მოგცლია ერთი, მაინც არავინ მიცნობსო – იყო პასუხი აინშტაინისგან.
ამის შემდეგ, გავიდა ხანი და მან ფარდობითობის თეორია გამოიგონა. კვლავ შეხცდა ორი მეგობარი ერთმანეთს:
-ალბერტ, რა დაგემართა, ახლა უკვე აღარ გეკადრება ეგეთი ძველი სამოსით სიარული – უთხრა მას მეგობარმა.
-რა მნიშვნელობა აქვს თუ კაცი ხარ, უკვე მაინც ყველა მიცნობს – უპასუხა ალბერტმა.

ისააკ ნიუტონი

ნიუტონმა ერთხელ, როცა ცდილობდა საათზე დრო დაენიშნა და კვერცხი მოეხარშა… აღმოჩნდა, რომ კვერცხზე დაინიშნა დრო და საათი მოხარშა….

ერთხელ, სასეირნოდ წასვლისას, კარზე დატოვა აბრა წარწერით: :სახლში არ ვარ”. დაბრუნებულმა, რომ წაიკითხა თავისივე ნაწერი, იფიქრა არ არიან სახლშიო და მეორე წრეზე წავიდა….

ზუსტად აღარ მახსოვს კატას და კნუტს თუ ძაღლს და ლეკვს, მაგრამ ცნობილი ფაქტია, რომ ისააკ ნიუტონმა მათ ორი ხვრელი გაუკეთათ სახლში შესასვლელად, დიდი კატას(ან ძაღლს), ხოლო პატარა კნუტს (ან ლეკვს)

წყარო by N.G

კურიოზი

სახელოვანი გერმანელი კომპოზიტორი რობერტ შუმანი ერთხელ თავის მეუღლეს, გამოჩენილ პიანისტს საკონცერტო მოგზაურობაში თან ახლდა.
სამეფო კარზე ჩატარებული კონცერტის შემდეგ ხელმწიფემ შეაქო ხელოვანი ქალი და მერე მის ქმარს შეეკითხა:
– ბატონო შუმან, თქვენც მუსიკოსი ხართ?

დახვეწილი გემოვნების მსხვერპლი

საგასტროლოდ ახლო აღმოსავლეთში გამგზავრებული ინგლისელი პიანისტრი მოულოდნელად უკანვე სამშობლოში დაბრუნდა და დირიჟორ ბიჩემს ახსნა-განმარტება მისცა:
– იმიტომ დავბრუნდი, რომ არაბებმა ორჯერ დამიშინეს ტყვია.
– რას ამბობ? – გაოცდა ბიჩემი. – მე ვერასოდეს ვივარაუდებდი, რომ არაბები ეგრე კარგად ერკვევიან მუსიკაში!

შეფასება

ოპერა “ევგენი ონეგინში” ონეგინმა ორთაბრძოლაში ლენსკი რომ მოკლა, დარბაზში მყოფმა ბიჭუნამ იკითხა:
– დედიკო, ის იმიტომ მოკლეს, რომ ცუდად მღეროდა?

დაბნევა

კომპოზიტორი იოჰანეს ბრამსი კაფეში შევიდა, თავისუფალ მაგიდასთან დაჯდა და ფინჯანი ყავა შეუკვეთა. ერთი ახალგაზრდა მივიდა და კომპოზიტორს თავაზიანად მიმართა:
– უკაცრავად, ბატონო, მაგრამ თქვენ ჩემს შლაპაზე ზიხართ.
– ჰო, რა? უკვე მიბრძანდებით? – მიუგო მან დაბნევით.

გოეთეს სახლ–მუზეუმში

ვაიმარში ექსკურსანტები გოეთეს სახლ–მუზეუმს ათვალიერებდნენ. სანახავი ბევრი რამ იყო და დამთვალიერებლები დიდხანს დადიოდნენ ოთახებში. ერთ ქალს მოსწყინდა ამდენი სიარული და სკამზე ჩამოჯდა.
– ეგ გოეთეს სკამია და დაჯდომა არ შეიძლება, – გააფრთხილა იქაურმა თანამშრომელმა.
– მერე რა უშავს, – მიუგო ქალმა, – როცა მოვა, ავდგები.

მკაცრი კრიტიკოსი

ერთი კრიტიკოსი ალექსანდრე დიუმას რომანში გამოთქმას აკრიტიკებდა:
– რა არის მტკივნეული სიცარიელე, როგორ შეიძლება ცარიელი საგნის ტკივილი?
დიუმამ მიუგო:
– განა თავი არასოდეს გტკივებიათ?

იმედის გაცრუება

– საინტერესოა, სიყვარულში ბედმა გაგიღიმათ თუ არა? – ჰკითხა ნაცნობმა ქალმა მარკ ტვენს.
– არა, ჩემო კარგო, – მიუგო მან, – ერთადერთი ქალი მიყვარდა და ისიც გათხოვდა.
– ღმერთო ჩემო! – წამოიძახა ქალმა, – ვის გაჰყვა!
– მე! – თქვა მწერალმა.

მიძღვნა

ჰაინრიხ ჰაინეს მისმა თაყვანისმცემელმა ქალმა უთხრა:
– მზად ვარ, სული და გული, ოცნება და აზრები, მთლიანად ჩემი არსება შენ მოგიძღვნა.
– სიამოვნებით, ასე მცირე ძღვენზე უარის თქმა უხერხულია, – მიუგო მან.

ასეც ხდება

ერთმა ცნობილმა ინგლისელმა პოეტმა გაზეთში წაიკითხა ლექსი, რომელსაც მისი გვარი ჰქონდა მოწერილი, თუმცა მას არ ეკუთვნოდა.
იგი აღშფოთებული მიიჭრა რედაქციაში საჩივლელად.
– თანაც ლექსი საშინლად სუსტია, – დასძინა ბოლოს.
– ეგ ჩვენც ვიფიქრეთ, მაგრამ მაინც დავბეჭდეთ, რადგან თქვენი გვეგონა, – უთხრა რედაქტორმა.

წარმატება უზრუნველყოფილია

ერთმა ახალგაზრდა კომპოზიტორმა იოჰან შტრაუსს თავისი ახალი ბალადა დაუკრა.
– მშვენიერი ნაწარმოებია! – უთხრა შტრაუსმა, – ოღონდ, აი, ზოგიერთი ადგილები მოცარტს მაგონებს.
– არა უშავს, ეს ხელს არ შეუშლის! – მიუგო ამაყად კომპოზიტორმა, – მოცარტს ყოველთვის სიამოვნებით ისმენენ…